Aloes równa się odporność

Aloes to wieloletnia roślina z rodziny liliowatych, które to są sukulentami. Na świecie występuje około 180 gatunków roślin z rodziny aloesu. Aloes drzewiasty pochodzi głównie z Afryki, ale także można go spotkać dziko rosnącego na Wyspach Kanaryjskich, Antylach oraz w okolicach Morza Śródziemnego.

Aloes ma formę byliny lub półkrzewu, które to w warunkach naturalnych przybiera wysokość ok 5m. W Polsce najczęściej znany jest jest jako roślina doniczkowa, która to wyrasta na wysokość ok. 60 cm. Posiada gładkie, mięsiste i mieczowate liście o szarozielonej barwie.
W przypadku aloesu zwyczajnego maja białe plamki. Liście wypełnione są przeźroczystym, gorzkim sokiem, mają kolczaste brzegi oraz woskowaty nalot. Aloes w uprawie domowej bardzo rzadko kwitnie i nie owocuje. Posiada żółte lub pomarańczowe kwiaty, o rurkowatym kształcie, które to umieszczone są na pędzie kwiatowym w formie długiego wielokwiatowego grona. Posiada silnie rozgałęziony system korzeniowy, jednakże jest on płytki.

Składniki lecznicze w aloesie

Liście aloesu zawierają antraglikozydy – przede wszystkim aloinę A i B; żywicę, sole mineralne – cynk, miedź i molibden; kwasy organiczne – bursztynowy i cynamonowy; witaminy – tiamina, biotyna; substancje białkowe, polisacharydy o charakterze śluzu oraz tzw. Stymulatory biogenne, które mają działanie powodujące obniżanie cukru i cholesterolu, przyspieszają przemianę materii oraz regenerują tkanki.

Właściwości i zastosowanie aloesu

Aloes należy do grupy leków, które mają działanie silnie przeczyszczające wskutek drażnienia jelita grubego oraz hamowania w nim wchłaniania wody, pobudza także wydzielanie żółci. Posiada właściwości bakteriobójcze oraz regenerujące. Stosuje się go przy skazie wysiękowej, wrzodach, łuszczycy, chorobie gośćcowej, cukrzycy, dychawicy oskrzelowej, miażdżycy, zaburzeniach hormonalnych oraz chorobach oczu i stomatologii w przyzębicy i zapaleniu dziąseł.

Aloes działa także na blizny, odmrożenia, różnego rodzaju uszkodzenia naskórka, owrzodzenia podudzia, nieżyt nosa, pęknięcia skóry, wysypki alergiczne i ropne, oparzenia, ukłucia owadów, afty, paradentozę.

Wodne wyciągi lub miazga z liści aloesu posiadają właściwości biostymulujące tj. wzmacniają mechanizmy obronne organizmu oraz uaktywniają enzymy ustrojowe, w szczególności te, które zawierają mikroelementy. Poprawie ulega sprawność biologiczna chorych tkanek oraz przemiana materii  w całym ustroju, a także polepsza się jego równowaga. Biologiczne stymulatory są bardzo szybko wchłaniane i z krwią docierają do różnych narządów. Nie są one niszczone przez enzymy tkankowe i stąd wyciągi z liści aloesu można podawać pozajelitowo – doustnie lub zewnętrznie na skórę i błony śluzowe.

Przeciwwskazania

Jak każdy lek czy zioło aloes istnieją także przeciwwskazania do stosowania aloesu. Nie należy stosować aloesu w czasie ciąży, przy nadciśnieniu oraz kruchości naczyń. Długotrwałe stosowanie leku może powodować zaburzenia w ogólnej gospodarce sodu i potasu, a wysokie dawki mogą uszkodzić wątrobę.

Ciekawostka

Aloes znany jest jako lek przeczyszczający już 3 tysiące lat temu. Arabowie dostarczyli go do Europy w formie stężałego, żółtobrunatnego soku, czyli tzw. alona. Była ona używana na Bliskim Wschodzie do balsamowania zwłok, a także do paleniu ich na stosie oraz do wyrobu kadzideł i trwałych farb. Był on znany także starożytnym Grekom i Rzymianom. W XII wieku Albert Wielki przyczynił się do rozpowszechnienia tej rośliny na Europę zachodnią i środkową. Św. Hildearda wspomina o aloesie jako doskonałym leku na owrzodzenie oraz stany zapalane. Także ks. Kneipp z końca XIX w. podkreśla o jej zastosowaniu przy schorzeniach oczu, najczęściej w postaci wody aloesowej. Wykorzystywał on też proszek aloesowy, który podawany był na bezbolesne przeczyszczenie żołądka.

W lecznictwie ludowym wykorzystywany był przede wszystkim jako środek  przeczyszczający, gojący rany i uśmierzający newralgiczne bóle głowy. Stosowany także w zaburzeniach psychicznych, dyfterycie, tyfusie brzusznym, zapaleniu szpiku kostnego, wrzodach, flegmonach, początkach katarakty oraz ropnym zapaleniu spojówek.